Czytając o historii ludzkości odnosi się wrażenie, że filozofowie zachowują się często tak, jakby ich badania obiektów realnych były niemal tożsame z obiektami. Co prawda ich badania abstrakcji objaśniających obiektu mają swoją niewymierną wartość dla cywilizacji, jednak umysł ludzki doświadcza tych realności, nie potrzebując do tego wniosków z ich prac. Człowiek nie potrzebuje rozumieć aspektów ontologicznych, metafizycznych, formalistycznych, fenomenologicznych, intencjonalnych, żeby cieszyć się z życia, a choćby z samej muzyki – pomimo tego że muzyka sama z siebie korzysta z tych abstrakcji niczym z “mediów”.
Natomiast co sprawia, że odbiorca korzysta z potencjału zawartego w tak niematerialnym bycie jakim jest muzyka? Określenie „muzyka”, w zależności od podejścia do dzieła, do wykonania, od gatunku (choćby sposób zapisu) wymaga posłużenia się wymienionymi w poprzednim akapicie filozofami, bądź skoncentrowaniu się na odbiorcy, czyli na człowieku.
A czym jest człowiek? Jest to cudowna maszyneria – nie jest ona jednolita, a jednak stanowi jedność.
Potrafi przetwarzać mnogie wrażenia, odczucia, myśli i czynić gesty – a nadal jest całością niczym punkt. Taki bywa odbiór muzyki – w wielu wymiarach. Każda instancja wykonania, zapis nutowy, rozwiązanie strukturalne, emocje przekazane od kompozytora, aspekt kulturowy, historyczny poruszają jednolitość ludzką z odmienną siłą w odmiennych obszarach jego istnienia. Czasami „dotykają” przez „abstrakcje zaszyte” w matematyce, czasami przez emocje, czasami analitycznie, a czasami wręcz filozoficznie (kontemplacyjnie)…
Wiadomo, że ośrodki które skupiają te wszystkie „przesyłki” mieszczą się w różnych obszarach mózgu, jednak są one przetwarzane jednocześnie w pojedynczej osobie. Jak to możliwe?
Jak to zasugerował brytyjski fizyk Roger Penrose (“Nowy umysł cesarza. O komputerach, umyśle i prawach fizyki”) – umysł nie może być w całości mechanicznym bytem. Nie jest to możliwe chociażby z powodu wcześniej wymienionej niemożności synchronizacji doznań. Musi umysł być natomiast bytem sięgającym „świata” kwantowego, czyli takiego którego pechowo nie można szczegółowo przebadać. Dowiedli matematycy (na bazie twierdzenia Gödla) i fizycy (nieokreśloność Heissenberga, równanie Schrödingera), że mechanika kwantowa prawdopodobnie nie zostanie teorią, czyli nie wyjdzie poza ramy zbioru tez szczegółowych.
Skoncentrujmy się na tym – czym może być ta jednolitość ludzka?
Muzyka dowodzi braków w materialiźmie – czyste atomy nie mogą wytłumaczyć pojęcia “muzyka F. Chopina” – to jest świat idei. Również determinizm, który jest “pożeniony” z panteizmem nie może objaśnić zjawiska tworzenia nowego utworu muzycznego. Determinizm ma dodatkowo dwa słabe punkty – fizyka chaosu i “nigdy nie do określenia” świat kwantowy. Determinizm nie jest konieczny – zakładając wiarę w Boga, nie musi on znać przyszłości – on ją kreuje gdy zechce (tomizm).
Ludzie wiedzą, że świat materialny jest potężny i pojemny – to prawda. Świat kwantowy jednak zawiera bariery które nigdy się rozumem nie przeskoczy – mogą zawierać “po drugiej stronie” jeszcze potężniejszy i pojemniejszy świat idei. Mogą tam znajdować się konstrukcje i/lub struktury bardziej złożone niż komputery, systemy komputerowe, gry komputerowe czy jeszcze inne wymyślone przez ludzi, a nawet inne istoty.
Czy muzyka może być “odblaskiem” tego (platońskiego) świata?
Teza 1: Dusza ludzka to jednolitość nie tylko w momencie czasu, ale również jednolitość w trwaniu od swego narodzenia.
Teza 2: Dusza ludzka jest wielowymiarowym kłębkiem, który jest równoważny z zapisem „całości” w czasie.
Teza 3: Dusza ludzka jest “korodowana” w czasie przez doznania, emocje, grzechy, ból i.t.p.
Teza 4: Muzyka jest w pewnym sensie odwrotnością tych “korozji” – uzupełnia „wżery” i łagodzi “ból istnienia” dusz ludzkich.
Dodatkowo:
Teza 5: Istnieje wolna wola gdyż człowiek mając abstrakcje w rozumie – może dokonywać wyborów pomiędzy lekkim złem i bolesnym dobrem. Tworzy to sprzężenie zwrotne niczym zakłócenia w chaosie deterministycznym