Jak byłem dzieckiem to trochę się podróżowało… bo nie miało się wyboru. Jak dojrzewałem, to podróżowałem mniej ale nadal to robiłem… bo nie umiałem odmawiać. A obecnie podróżuję niemal dzień w dzień w miejsca które uwielbiam najbardziej na świecie – zakątki mojego mieszkania. Wspaniałym dopełnieniem tych miejsc jest muzyka, którą nie wiem czy do końca można w ten sposób nazwać. Może to moje mieszkanie staje się dopełnieniem muzyki której słucham?

Muzykę mogę słuchać z różną intensywnością.
– Mogę zanurzać się w ambiencie i zapominać o całym świecie.
– Mogę traktować muzykę jako tło, wyłapując tylko pojedyncze motywy, jak w trakcie rozmowy w knajpie.
– Mogę angażować się emocjonalnie i równolegle przypominać sobie zdarzenia z życia.
– Mogę analizować utwór, lub poszczególne harmonie, a nawet same dźwięki.
– Mogę wpadać w trans.
– Mogę traktować jako wypełnienie myśli, motor dla rozmyślań.
– Mogę analizować co autor odczuwał, jaki jest „jego świat”, jaka jest „jego dusza”.
– Mogę odczuwać zdarzenia o których „opowiada” muzyczny utwór.
– Mogę poczuć się w innej krainie jak nawet na innej planecie.
– Mogę…
– Mogą zdarzyć się mieszanki powyższych.

A z jaką „intensywnością” mogę podróżować?
– w nerwach, że czegoś się nie zapomniało,
– w pełnym skupieniu żeby wszystko było po myśli,
– (*)obserwując otoczenie i szukając czegoś o co „można zahaczyć myśli” ,
– spotykając, poznając ludzi, rozmawiając o powierzchownych rzeczach,
– (**)jadąc w nocy (ale nie prowadząc), myśląc o życiu.
Ad.(*) dzięki synowi zacząłem tolerować spacery, a nawet podróże.
Ad (**) jedyne co lubiłem w podróżowaniu.

Być może Tobie moje wyliczanki są obce… każdy słucha muzyki na swój sposób i czuje w podróżach coś innego. Osobiście dużo czasu i pieniędzy oszczędzam na muzycznym podróżowaniu które jest znacznie tańsze i mniej absorbujące niż podróżowanie w materialnym świecie…